“Niet veel mensen in Nederland krijgen de diagnose ALS. Jaarlijks slechts zo’n 500, tegenover 110.000 mensen die gediagnostiseerd worden met kanker. De onderzoeksbudgetten van Stichting ALS Nederland zijn dan ook beperkt, waardoor nog geen medicijnen verkrijgbaar zijn, laat staan dat ze de oorzaak van deze ziekte kennen en kunnen aanpakken. Daarom besloot ik om de halve marathon van Eindhoven te gaan lopen en daarbij een fundraising op te zetten.”
Meer dan voor mogelijk gehouden
“Vijf weken van tevoren begon ik met die fundraising. Als je dan zo’n pagina aanmaakt op de website moet je ook je doel invullen. Ik had geen idee. Wat zou nou een realistisch bedrag zijn? Ik besloot €2.000 in te vullen, dat leek me een heel mooi bedrag. Maar wat bleek? Binnen 24 uur had ik dat doel al bereikt! Ik stelde mijn doel bij naar €5.000, wellicht was dat ook mogelijk, maar nog eens 24 uur later stond de teller al op meer dan €4.000! ‘Blijkbaar is het dus mogelijk om zoveel geld op te halen,’ dacht ik. Ik heb mijn doel toen bijgesteld naar €10.000, een ongelofelijk bedrag, waar ik uiteindelijk zelfs ruim overheen ging. Dat geeft wel een kick als je aan het lopen bent.”
“Er kwam geld binnen van vrienden en familie, maar ook collega’s droegen bij. Er waren zelfs allerlei onbekenden die meehielpen. Echt heel bijzonder. En via de MBO-commissie van Brink Groep (MBO staat voor Maatschappelijk Betrokken Ondernemen, de commissie bestaat uit collega’s) kreeg ik de waanzinnige bijdrage van €2.500! Zo’n groot bedrag, dat zag ik echt niet aankomen, ik schrok me kapot, dat kwam wel even aan.”
‘Kom op, niet opgegeven!’
“Het lopen zelf was loeizwaar, maar ik werd enorm aangemoedigd. Door familie, waaronder mijn vader, en ook door collega’s. Drie andere collega’s liepen ook mee en finishten eerder dan ik. Eén collega stond bij de laatste kilometer langs de kant om me aan te moedigen, een ander stond tussen de hekken te wachten toen ik binnenkwam, dat was heel erg leuk. Met name rond de 10 km kreeg ik het even heel zwaar. Toen ben ik een stukje gaan wandelen. Op dat moment kwam er een man langs en hij zag mijn T-shirt met daarop de reden dat ik liep. Hij draaide zich om en begon tegen mij te roepen: ‘Kom op, je mag niet opgeven, je loopt voor je vader!’. Zo mooi dat een onbekende je dan de energie geeft om door te gaan.”
Emotionele dag
“Voor mijn vader was het ook een emotionele dag. Hij is supertrots en heel blij met het grote bedrag dat binnen is gehaald. En de betrokkenheid en steun van iedereen doet hem ook veel. Ik heb zelf wel even moeten herstellen na die 21 kilometer, want oef, wat was het zwaar. Maar het was het meer dan waard, heel veel dank aan iedereen die een bijdrage leverde!”